'•' รักร้าย_นายโรคจิต '•' 1-5 จ้า

Chapter 1

“อา...อ๊า”
หญิงสาวครวญครางอย่างสุขสม เมื่อนิ้วเรียวยาวสอดใส่เข้าไปในช่องทางที่อ่อนนุ่มของเธอ ร่างสูงที่ยืนเบียดเสียดกับหล่อนภายในรถไฟฟ้าไม่สนใจสิ่งรอบข้างแม้ว่าจะมีหลายคนมองอยู่ ส่วนมือที่ยังว่างก็พยายามปลดกระดุมทีละเม็ดๆ...หญิงสาวหอบหายใจด้วยตื่นเต้นและเสียวซ่าน...

“อื้อ...ได้โปรด...หยุด...อ๊ะ”
ช่องทางของเธอเปียกชื้นไปหมด ในยามนี้เพียงแค่นิ้วก็รู้สึกว่าไม่เพียงพอ ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหลังยิ้มอย่างพอใจแล้วดันเธอให้ชนกับแผ่นหลังคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ แล้วจัดการกระชากกางเกงในสีชมพูอ่อนลงมา

“ทะลึ่งจริงๆ...ไม่อายรึไง”
เสียงกระเส่าของชายหนุ่มปลุกอารมณ์ของเธอให้กระเจิง แก่นกายที่แข็งตัวค่อยๆถูไถอย่างช้าๆที่ช่องทางของเธอ แล้วดันเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“อ๊ะ...โอ๊ย!”
ช่องทางที่ไม่เคยมีใครสัมผัสฉีกขาดอย่างรุนแรง จนเธอกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ แต่ชายหนุ่มไม่สนใจหากพยายามเร่งจังหวะให้เร็วยิ่งขึ้น

“คับดีจังเลย...อ๊า...”
ชายหนุ่มครางอย่างสุขสมเมื่อปล่อยน้ำสีขาวขุ่นภายในตัวของเธอ หญิงสาวแทบเป็นลมเมื่อเขาถอนแก่นกายออกจากร่างกายของเธอแล้วกระแทกเข้ามาใหม่อีกครั้ง

“อ๊าๆ...ไม่...”

“น่ารักจังเลย...” เขาขยับกายอีกครั้งโดยไม่ฟังเสียงทักท้วงจากเธอ เสียงครางของเธอทำให้ใครบางคนที่ยืนดูอยู่ถึงกับของขึ้น!

“เขา...ไม่อายฟ้าอายดินกันรึไงนะ...” ผมยืนมองชายหนุ่มที่กำลังทำการข่มขื่นหญิงสาวที่ดูเหมือนจะเต็มใจ น่าจะอย่างนั้น...ทำไมผมไม่ช่วยหญิงสาวคนนั้นนะเหรอ...เหอะๆ...ก็ผมอยากดูด้วยนิหว่า กั๊กๆ ที่จริงระยะที่สองคนนั้นอยู่ก็ไม่ไกลจากผมมากนักพวกนั้นอยู่ติดหน้าประตูส่วนผมนี้อยู่ข้างๆประตู -..- เช้าวันนี้ช่างดีจริงๆ โอ ลัน ล้า

“อะ...อ๊า” เสียงครางของเธอเล่นเอาเจ้าหนูของผมเกิดอารมณ์ขึ้นมาซะแล้ว...-////- น่าอึ้บชะมัด รู้สึกอารมณ์หื่นของผมมันจะมากจัดซะจนนายโรคจิตคนนั้นหันมามองผมก่อนจะส่งยิ้มให้ ผมหน้าแดงวาบก่อนจะเบือนหน้าหนีด้วยความอาย...ถึงจะนิยมชมชอบในการดูคนอื่นก็เถอะนะ แต่เวลาถูกจับได้ว่ากำลังแอบมองเนี้ย...มันรู้สึกอายยังไงก็ไม่รู้ อีกอย่าง! ทำไมโรคจิตส่วนใหญ่มันหล่อกันหมดเลยวะ! ถ้ามีใบหน้าอันแสนหล่อเหลาแบบนั้น ผมว่าไปหาหญิงสาวตามที่ต่างๆแล้วพาไปโรงแรมน่าจะดีกว่านี้เยอะ...ขณะที่ผมคิดเพลินๆ เสียงครางดังลั่นเสียจนผมต้องหันกลับไปมองอย่างช่วยไม่ได้

“อ๊า!!” หญิงสาวร้องลั่นเมื่อน้ำสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยเข้ามาในร่างกายของเธออีกครั้ง คราวนี้เธอทรุดลงไปนั่งกับพื้นพร้อมกับน้ำสีขาวขุ่นที่ไหลออกมาเป็นทาง...เขาปล่อยเธอให้อยู่อย่างนั้นแล้วหันมายิ้มให้กับผมอีกครั้งทั้งๆที่ยังไม่ได้รูดซิบ...มันคงจะไม่ใช่หรอกมั้ง - - ผมใช้กระเป๋าถือปิดๆช่วงล่างเอาไว้ ก็ตอนนี้มันโด่งจนเห็นชัดน่าเกลียดซะแบบนี้ เหอะๆ...

“ถึงสถานี....แล้วค่ะ ขอให้ทุกท่านที่จะลงเตรียมตัวด้วยนะคะ” ผมพยายามเดินออกจากบริเวณนั้นให้ปกติที่สุด...ยุบหนอ พองหนอ พองหนอ พองหนอ...เอ้ย! ไหงมันใหญ่กว่าเดิมฟะ - - ผมเดินไปปิดเป้าไปจนในที่สุดก็มาถึงห้องน้ำจนได้

“เฮ้อ...ปิดเทอมไปนาน...มาวันแรก...ได้ดูของดีอีก...ตื่นแต่เช้าเลยน้องกู” ในห้องน้ำภายในสถานีนี้ไร้ผู้คนมาอุดหนุนจริงๆ - - แต่ก็ดี...จะได้ทำกิจกรรมสบายๆซะหน่อย ผมปิดฝาชักโครกลงแล้วนั่งถอดกางเกงอย่างช้าๆ...มันได้อารมณ์ดี - - ผมงัดแก่นกายแห่งความเป็นชายที่ชูชันของผมออกมา นิ้วมือเรียวยาวค่อยๆรูดอย่างช้าๆก่อนจะเพิ่มจังหวะให้แรงขึ้น...เร็วขึ้น...โดยไม่สนใจแสงไรสักอย่างที่มาจากข้างบน...

“อื้อ...อ้า...ซี๊ด” ผมร้องครางออกมาเมื่อถึงจุดสุดยอด น้ำสีขาวขุ่นพวยพุ่งออกมาเป็นจำนวนมากเจ้าหนูของผมก็ค่อยๆหดจนเป็นปกติ จากนั้นผมจึงเริ่มทำการทำลายหลักฐานทิ้งซะ ผมกระชับกระเป๋าในมือก่อนจะก้าวออกจาห้องน้ำอย่างมีความสุข โอ ลัน ล้า~ ผมจัดแจงล้างมืออยู่สักพักห้องข้างๆที่ผมพึ่งเข้าไปเมื่อสักครู่ก็มีคนเปิดออกมา...ตาย...มะกี้เล่นครางซะเสียงดัง...เหอะๆ...ผมก้มงุดๆเมื่อเขาเดินเข้ามาล้างมือใกล้ๆผม

“ฉันเห็นนะ...” เจ้าของเสียงทุ้มเอ่ย เล่นเอาผมมือไม้แทบสั่น...คงไม่ใช่เสียงไอ้โรคจิตคนนั้นหรอกมั้ง ฮ่าๆ...ผมปลอบใจตัวเอง

“เห็น! เห็นอะไร หนายๆ”

“...” แล้วมันก็ยื่นกล้องถ่ายรูปให้ดู...อ้ากกก!!! มันถ่ายวีดีโอไว้! T[]T ทั้งภาพทั้งเสียงคมชัดแถมยังซูมไปที่หน้าและน้องชายสุดรักสุดหวงของผมอีกตังหาก! ผมพยายามแย่งกล้องถ่ายรูปของมันแต่ดูเหมือนมันจะรู้ทันเลยยึดข้อมือผมเอาไว้...อึ๋ย!

“นายต้องการอะไร...” ผมกัดฟันกรอดรู้สึกเจ็บใจตัวเอง ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่สูงกว่า...เฮ้ย! ไอ้โรคจิตคนนั้นนิหว่า T.T ...นั่น! สงสัยมานานละทำไมมันถึงส่งยิ้มให้กูบ่อยจังเลย ที่แท้! ผมดันไปถูกใจมันนิเอง T^T โฮๆ ซวยเห็นๆ

“ค่าดูเมื่อกี้...”

“มึงดูกูยังจะคิดค่าเก็บอีกเหรอ” แม่งโรคจิตไม่พอ ปัญญาอ่อนอีกตังหาก

“ก็บนรถไฟไงฉันเห็นนายดูตั้งนานแล้วนะ...” มันยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์...รู้สึกหนาวๆที่ก้นยังไงก็ไม่รู้แล้วสิ...

“แล้วไงละ...ทีคนอื่นยังดูเลย ทำไมนายไม่ไปเก็บค่าดูกับคนอื่นละฉันเป็นนักเรียนนะจนจะตายไป! ดูดิทั้งเนื้อทั้งตัวมีไม่ถึงร้อยเลย”

“ก็นายหน้าตาดี...” อย่ามาชมกูเลยพวก กูรู้ว่าหน้าตาดีแต่เกิด ฮ่าๆ

“มังกรสีสันน่ากิน” มังกรสีสันน่ากิน? อะไรฟะ...แล้วผมก็เข้าใจทันทีเมื่อเห็นสายตาของมันจับจ้องมาที่เป้ากางเกงของผมอย่างไม่เกรงใจ

“เฮ้ย! อย่ามาจ้องน่าเกลียดแบบนี้สิวะ อีกอย่างกูชอบผู้หญิงไม่นิยมชมชอบผู้ชายหรอกนะ ไปไกลๆกูเลยไป”

“งั้นก็จ่ายค่าดูมา...”

“โธ่เว้ย! ก็บอกแล้วไงว่ามีไม่ถึงร้อย” หมอนั้นยิ้มให้ผมอีกครั้งจนรู้สึกน่าขนลุก แต่ไม่ทันจะหายขนลุกอาการช็อคก็เข้ามาแทนที่ทันทีที่ไอ้โรคจิตมันพูด

“งั้นก็มานอนกับฉันสิ...”

Part 2

“งั้น...มานอนกับฉันสิ”

“ฮ่ะ ฮ่าๆ ว้าก ฮ่าๆ นี้คิดว่าแค่อัดภาพช่วยตัวเองแค่นั้น...จะทำให้ฉันยอมเสียตัวรึไงกัน!” ผมละหัวเสียกับมันจริงๆ ข่มขู่ไม่พอยังจะหลอกให้เขาเสียตัวฟรีๆอีก คนหน้าตาดีเซ็งแย่...

“นายไม่แคร์...” หมอนั่นถามอย่างสงสัย

“ก็ช่างสิ ใครๆเขาก็ช่วยตัวเองกันทั้งนั้นแหละ เหอะๆ” ใช่สิ...อย่างมาก...ก็แค่โดนล้อเลียนตั้งแต่เด็กยันแก่...ไม่มีอะไรน่าขันนักหรอก...T.T

“งั้น...ไอ้นี้ก็ไม่จำเป็นแล้วสิ” ไอ้โรคจิตนั้นโยนกล้องลงไปในอ่างที่มีน้ำอยู่เต็มไปอย่างไม่เสียดาย...ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ หลายพัน...แพงเสียด้วย ถ้าจะโยนทิ้งกันแบบนี้เอาให้กูไปจำนำจะดีกว่าไหม ไม่ทันที่ผมจะได้คิดไรมากนัก...ไอ้โรคจิตตรงหน้าผมก็พูดด้วยน้ำเสียงสุดแสนจะหื่นกาม

“แต่ขอกระแทกแรงๆสักทีเถอะ!” สาตาหื่นกามนั้นเล่นเอาขนที่ก้นของผมลุกโดยพร้อมเพียง

“โหย ไอ้สาดใครจะโง่ยอมอยู่ให้มึงจับกระแทกวะ!” ผมรีบวิ่งให้ห่างจากมันแต่ด้วยความไม่ระวังทำให้ผมลื่นล้มเอง ก้นงามๆของผมกระแทกเข้าที่พื้นแข็งๆอย่างจัง T^T แง้! เจ็บๆ ทำไมถึงซุ่มซ่ามช่วงวินาทีเสี่ยงตายแบบนี้ฟะ!

“หึๆ” ไอ้บ้านั้น...ผมพยายามลุกขึ้นแต่ก็โดนอ้อมแขนแกร่งนั้นล็อคเอวเอาไว้ซะแน่น ตายละ!! ไม่รอดแน่กู T[]T

“ปะ...ปล่อยกูนะ >O<”

“อย่าดิ้นสิ” หมอนั้นพูดพลางกดหน้าของผมให้แนบกับพื้นห้องน้ำ แหวะ! T.T กี่ติงแล้วก็ไม่รู้ที่เดินเหยียบย้ำ ยังจะให้แก้มขาวๆไร้สิวแบบนี้มาแนบได้ไงก๊าน! นั่นยิ่งทำให้ผมดิ้นเข้าไปใหญ่ ผมหันไปทางประตูที่เปิดทิ้งไว้แล้วแหกปากสุดชีวิตหวังว่าจะมีผู้หวังดีมาช่วย

“อ้ากก ช่วยด้วยครับ ผมโดนไอ้โรคจิตจับตัว!!” ทันทีที่ผมแหกปากไปก็มีผู้หวังดีคนหนึ่งเดินเข้ามาถามอย่างบ้องแบ๊ว

“กำลังทำอะไรอยู่เหรอครับ...” เล่นจ้ำจี้มะเขือเปาะแปะมั้ง!!

“ปล้ำคน...”

“ไม่ใช่น...” เขาบีบแก้มของผมแน่นแล้วกดจูบที่แสนหนักหน่วงเข้ามาโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว เรียวลิ้นที่ช่ำชองหยอกเย้ากับเรียวลิ้นของผมจนผมรู้สึกอึดอัดราวกับขาดอากาศหายใจทั้งยังลูบไล้ตรงเป้าผมอีกตังหาก T.T ผมทั้งดิ้นทั้งพยายามหันหน้าหนีแต่ก็ไม่เป็นผล จนในที่สุดเขาก็ยอมผละริมฝีปากออกจากผมแล้วหันไปมองผู้หวังดีที่ตอนนี้หน้าแดงเทือกไปถึงใบหู

“ปิดประตูให้ด้วยละ...”

“คะ ครับ!” ผู้หวังดีรีบแจ้นออกจากห้องน้ำโดยไม่ลืมปิดประตูแถมลงกรอนเป็นของแถม ไอ้!!...มึงมาช่วยกูหรือมาช่วยให้มันทำงานสะดวกขึ้นฟะ

“ทีนี้ก็ลงมือได้แล้วสินะ...”

“ไม่เอ๊า T.T” ผมพยายามขัดขืนแต่มันก็รวบแขนทั้งสองข้างล็อคไว้เหนือหัว ส่วนมือที่ว่างก็ปลดกระดุมเสื้ออย่างรีบร้อน...

“ไม่เอ๊า ปล่อย! ผลั๊ก!” ผมถีบท้องของไอ้โรคจิตนั้นสุดแรงจนหงายหลังไป หมอนั้นโค้งตัวงอราวกับกุ้งแต่ไม่สนใจแล้วเว้ย! ผมถีบประตูพลางทุบกระจกหวังว่าคงจะมีคนปลดกรอนข้างนอกให้...ไอ้...อย่าให้พ่อเจอนะจะฆ่าหมกท่อซะเลย แต่น่าแปลกใจมากเลยครับ T[]T เพราะไม่มีใครเลยที่จะมาช่วยผมเลยสักคน ไม่แม้แต่จะมองเลยด้วยซ้ำ สังคมเดี๋ยวนี้มันอารายก๊าน!!

“ช่วยด้วยเว้ย ใครก็ได้” ผมระดมถีบประตูแรงยิ่งขึ้นเมื่อ มันดันลุกขึ้นมาอีกครั้งแล้วบ่นพึมพำไรสักอย่างก่อนจะหยิบวัตถุสีดำคล้ายๆเครื่องช๊อตไฟฟ้าขึ้นมา!

“โอ โน้ว!! แง้ๆ ใครก็ได้ช่วยผมด้วย T.T ได้โปรดดด”

“นายบังคับฉันเอง...” ผมเห็นประกายไฟแวบๆที่เครื่องช๊อตสุดสยองนั้น! ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรมันก็จิ้มเข้าที่หลังของผมอย่างแรง อาการชาไปทั้งตัวพร้อมกับอาการชักเล่นเอาสติของผมแทบหลุดลอยไป ผมทรุดตัวลงแทบเท้าของมันพยายามที่จะตั้งสติไม่ให้หลับ

“อึกๆ...” ผมมองไอ้หมอนั้นอย่างเคียดแค้น มันหยิบมือถือขึ้นมาพูดไรสักอย่างแล้วสติของผมก็ดับวูบไป...

“มารับที่สถานี...ด้วย เออ อืมๆ เล่นสนุกนิดเดียวเองน้า เออๆ ขอบใจเพื่อน” เขาก้มลงไปมองร่างที่ไร้สติก่อนจะค่อยๆช้อนตัวขึ้นมาพลางสำรวจใบหน้า

“หน้าตาก็งั้นๆ...ทำไมเราถึงสนใจเด็กบ้าแบบนี้นะ...” เขาก้มลงจูบคนอ้อมแขนอีกครั้งด้วยความอ่อนโยน จากนั้นไม่นานประตูห้องน้ำก็เปิดพร้อมกับร่างของชายหนุ่มร่างสูงอีกคน

“แซม...มึงนิชอบหาเรื่องใส่ตัวจริงๆเลยนะ” เขาหันไปมองอย่างไม่พอใจ แต่ก็ยิ้มให้อย่างมีความสุข

“น่านะ ไหนๆมึงก็สมรู้ร่วมคิดก็กูมาแรมปีทนๆอีกนิดนึงหน่อยน้า เคม” เคมหัวเราะในลำคอพลางคิดถึงสมัยที่พวกเขามักจะข่มขื่นสาวๆตามบนรถไฟ แล้วสุดท้ายก็มักจะเข้าโรงพักเป็นว่าเล่น...แต่ไม่คิดเลยว่าเพื่อนของเขามันจะมีรสนิยมชอบเด็กผู้ชายด้วยเหมือนกัน...

“แล้วจะทำยังไงกะหมอนั้น...”

“กูจะพากลับบ้าน”

“ทำไม...”

“อยากกระแทก...”

“เฮ้อ...มึงดูก่อนสิวะ...ชุดนักเรียนนะเว้ย! โดนจับได้คราวนี้มึงโดนหลายกระทงนะ คิดดูให้ดีก่อนสิวะ!”

“ช่างดิ...กูอยากกระแทกคนนี้”

“เพราะ?” แล้วคำตอบที่เขาได้รับก็แทบอยากจะโขกหัวเพื่อนรักให้ตายคาห้องน้ำเสียจริงๆ

“มังกรสีสวยน่ากิน...”

“ไอ้โรคจิต...”

“กูกับมึงก็คล้ายๆกัน...”

“แต่กูชอบผู้หญิงอย่างเดียว - -”

“งั้นมึงก็มาชอบผู้ชายด้วยกันกับกูไง...”

“สาด...ไม่คุยกับมึงแล้ว รีบไสหัวออกจากนี้เถอะ”

“เออ...” แล้วชายหนุ่มร่างสูงทั้งสองก็เดินออกจากบริเวณนั้นไป ร่างบางที่หมดสติได้แต่นอนหลับภายในอ้อมกอดแกร่งอย่างไร้หนทางขัดขืน พวกเขาจะรู้รึเปล่า...ว่าได้พรากหัวใจของใครบางคนไป

Part 3

“โฮๆ นี้มันเกิดอะไรขึ้นกับกู T^T” หลังจากที่ตื่นขึ้นมาได้ไม่นานก็พบว่าตัวเองถูกมัดกับเตียงให้นอนแบอ้าซ่า แถมเสื้อผ้าของผมยังถูกถอดออกไปจนหมด ฮือ T.T น่าจะเหลือกางเกงในสักตัวก็ยังดี

“อ้าก ทำไมโซ่มันมัดแน่นแบบนี้!” คุณได้ยินไม่ผิดหรอก - - มันคือโซ่! แถมยังมัดติดกับเสาเตียงนอนทั้งสี่ด้านอย่างแน่น ฮือๆ...ชีวิตนี้เกิดมายังใช้ไม่คุ้มเลย ผู้หญิงก็ไม่เคยลองสักครั้ง กูต้องเสร็จผู้ชายแล้วสินะ T^T หากผมเป็นฝ่ายกระทำจะว่าไปอย่างนี้ต้องเป็นฝ่ายถูกกระทำเสียชาติเกิดกันพอดี! ขณะที่กำลังคิดไรเพลินๆเสียงของเจ้าโรคจิตนั้นก็ดังกระทบโสตประสาทของผม

“ก๊อกๆ...ขอเข้านะครับ” เสียงทุ้มดังขึ้นจากอีกฝั่งของประตู โฮ! กูไม่ใช่เจ้าสาวที่เข้าเรือนหอแล้วอนุญาตให้แกมาปู้ยี้ปู้ยำนะเฟ้ย แต่ผมก็คิดแค่ในใจนะ - - พูดออกไปมีหวังตายโหง ผมหลับตาปี๋แกล้งหลับต่อ...แอ๊ด...เสียงประตูเปิดพร้อมๆกับร่างสูงของชายหนุ่ม

“อะไรกัน ยังไม่ฟื้นอีกเหรอเนี้ย” สักพักผมรู้สึกถึงแรงกดที่ขอบเตียง นิ้วเรียวยาวลูบไล้ริมฝีปากของร่างบาง แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบรับ แต่หารู้ไม่ว่าคนที่แกล้งหลับในตอนนี้หัวใจเต้นถี่ด้วยความกลัวจับใจ

“ตื่นสักทีสิเมียจ๋า...ผัวรอกระแทกอยู่นะ”มือทั้งสองของเขาประคองร่างบางเอาไว้ ริมฝีปากอุ่นๆประทับลงบนริมฝีปากของร่างบาง ก่อนจะแทรกเรียวลิ้นอุ่นๆไล่ไปตามฟันที่ปิดสนิทไม่ยอมให้เขาเข้าไปชิมน้ำหวานภายในโพรงปาก แซมถอนริมฝีปากอย่างเสียดายก่อนจะหันไปลูบไล้ที่แผงอกขาวๆแทน แต่แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงหัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ...

“อาหะ...” ร่างสูงมองคนที่แกล้งหลับเริ่มเหงื่อออกอย่างชอบใจ...ในเมื่ออยากแกล้งหลับนักดูสิว่าจะทนไปได้สักกี่น้ำ! แต่ก่อนอื่น...ต้องไปเอาอุปกรณ์ที่เตรียมมาก่อน...หึๆ ทันทีที่ร่างสูงเดินออกไปร่างบางก็แทบดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย

“อ้ากก!! ตายโหง ตายแน่!” ผมพยายามสะบัดข้อเท้าที่ถูกโซ่พันธนาการเอาไว้แต่แรงคนหรือจะสู้เหล็กได้ - - หลังจากพยายามอยู่สักพักผมก็นอนหอบอย่างบ้าคลั่ง

“ฮือๆ...ปล่อยลูกช้างไปเถอะครับ ไว้วันหลังถ้าผมเห็นคนโดน (ข่มขื่น) ผมจะเดินไปช่วยแล้วครับ T[]T” ผมได้แต่สวดภาวนาหวังว่าคงจะมีปาฏิหาริย์ เหอๆ...

“มาแล้วคร้าบเมียจ๋า” ผมหลับตาปี๋ด้วยความตกใจ เมื่อร่างสูงนั้นโผล่พรวดเข้ามาโดยไม่บอกกล่าว โฮๆ T.T ใครเมียมึงกันไอ้เลว

“อยากจะให้เมียสุดที่รักดูของเล่นพวกนี้เลยจริงๆ แต่ละอันใส่ง่ายขยับสะดวกเสียด้วย” ผมได้ยินเสียง วี้ๆ คล้ายกับเสียงเครื่องไฟฟ้าทำงานผมหรี่ตามองร่างสูงเล็กน้อยแล้วก็แทบช็อกเมื่อเห็นวัตถุแต่ละชิ้นที่มันถือ...ไอ้ของเล่นนั้น...แต่ละชิ้นคล้ายกับเจ้าหนูของผมแต่แตกต่างที่ตอนนี้มันหมุนรอบตัวเองเป็นวงกลมเท่านั้นแหละ T.T แล้วนั้นมันอะไรกัน!! ไอ้เม็ดกลมๆขนาดใหญ่ที่เชื่อมต่อกันหลายอันแบบนั้น! แค่นั้นยังไม่พอ! มีขวดยาเล็กๆในนั้นบรรจุของเหลวไรสักอย่างแต่เดาได้เลยว่า...ไม่ควรของชิมเป็นอันขาด! (ขนาดหรี่ตาดูยังเห็นซะขนาดนั้น - - : คนเขียน)

“เอาละ...เล่นไอ้นี้ก่อนละกัน” ผมแทบหลับตาไม่ทันเมื่อร่างสูงหันมาสบตากับผม...ขออย่าให้มันรู้เลยว่าผมตื่นอยู่ไม่งั้นมีหวังตายคาที่แน่! (มีค่าเท่ากันแหละเว้ย: คนเขียน) ไม่ทันที่จะได้ตั้งตัวก็มีวัตถุแข็งๆมาจ่อตรงพวงองุ่นทั้งสองของผมแรงสั่นสะเทือนจากวัตถุนั้นเล่นเอาอสุจิภายในเต้นระบำกันถ้วนหน้า -0-! แถมเจ้าหนูของผมยังพาลชี้โด่งขึ้นฟ้าซะด้วย

“ดูซิแข็งเชียวนะ...” ร่างสูงกอบกุมแก่นกายของร่างบางเอาไว้ นิ้วเรียวจิกเข้าที่หัวสีชมพูอย่างแรงจนร่างบางถึงกับร้องด้วยความเจ็บ ทั้งๆที่แกล้งหลับอยู่

“โอ๊ย! อุ๊บ!” ผมจ้องมองไอ้โรคจิตแววตาโกธรเกรี้ยว...ลองมาโดนจิกแบบนี้มั้งสิวะ ว่ามันเจ็บแค่ไหน! จนเผลอตวาดอย่างลืมตัว

“ไอ้ห่า เจ็บนะ เอี้ย ปล่อยมือจากน้องชายกูนะเว้ย”

“อ้าว เมียจ๋าอรุณสวัสดิ์...ตื่นสักทีสินะ” ไอ้โรคจิตนั้นยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะหันไปหยิบขวดยาเล็กๆนั้น

“จะ...จะทำอะไรน่ะ!” ผมมองขวดแก้ใสในมือนั้นอย่างสงสัย แล้วค่อยๆกระเถิบหนีตามสัญชาติญาณ ร่างสูงเปิดจุกแล้วเทของเหลวเหนียวใสลงที่ฝ่ามือแล้วหันมามองผม

“ยกก้นหน่อยสิจ๊ะ” ร่างสูงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ยิ่งกว่าเมื่อกี้!

“ฝันไปเหอะ!” ผมกระเถิบหนีแต่ร่างสูงก็คว้าข้อเท้าผมไว้แล้วดึงร่างผมเข้าไปใกล้ แล้วจัดแจงป้ายของเหลวนั้นที่ช่องทางด้านหลังของผม

“อ๊ะ...อา...ไม่เอา...นะ” ของเหลวนั้นทำให้ผมรู้สึกร้อนวูบวาบที่ช่องทางด้านหลัง ร่างสูงเคล้าคลึงสะโพกของผมไปมาก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปอย่างง่ายดาย

“อ้า...อา...อ๊ะ อา” ผมหลับตาเม้มปากด้วยความเสียวซ่านที่แผ่ไปทั่วท้องน้อย

“อื้อ น่ารักจังเลย...” ร่างสูงเร่งสอดนิ้วเข้าไปให้ลึกมากยิ่งขึ้นเพื่อกระตุ้นอารมณ์ของร่างบางให้กระเจิง

“...อา...อ๊า...จะ...ไม่ไหว...แล้ว...อา” ผมเผลอแอ่นสะโพกให้ร่างสูงจนดูเหมือนผมเป็นฝ่ายให้ท่าเสียเอง แซมยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นว่าร่างบางตรงหน้าให้ความร่วมมือกับเขา

“เมียจ๋าน่ารักจนผัวอดใจไม่ไหวจริงๆ อยู่นิ่งๆนะ” ผมมองร่างสูงจัดแจงปลดพันธนาการที่ยึดข้อเท้ากับข้อมือผมไว้จนหมด แก่นกายที่แข็งสั่นระริกจนผมรู้สึกทรมานแต่ตอนนี้ผมแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะลุกเลยด้วยซ้ำเพราะฤทธิ์ยานั้นแน่ๆ

“น่ารักมาก ^^ เดี๋ยวผัวจะให้รางวัลนะ” ร่างสูงแยกขาของผมออกจนกว้างแล้วใช้ปลายลิ้นชื้นๆตวัดส่วนปลายที่ชูชันเบาๆ ส่วนนิ้วเรียวที่ว่างก็บีบเคล้นปุ่มสีชมพูบนหน้าอกอย่างเมามันส์

“อื้อ...ไม่เอา...มันทรมาน...อ๊ะ”

“อยากได้อะไรเหรอจ๊ะเมียจ๋า” ร่างสูงหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วหันไปจ้องหน้าร่างบางที่ตอนนี้ใบหน้าแดงก่ำจนถึงใบหู

“มะ...ไม่เอาลิ้น”

“แล้วอยากจะได้อะไรละจ๊ะ” ร่างบางนอนคว่ำพร้อมกับแอ่นสะโพกให้สูงขึ้นพลางพูดด้วยความขัดเขิน

“ฉันอยากได้...ของนาย”ผมหลับตาเตรียมรับชะตาเมื่อได้ยินเสียงซิบรูดลงพร้อมกับแก่นกายของร่างสูงที่จ่ออยู่ช่องทางของผม

“อ่า...ยังมีเจลเหลือนี่หว่า” ร่างสูงหยิบเจลหล่อลื่นบีบชโลมทั่วปลายนิ้ว ความรู้สึกปั่นป่วนภายในท้องทำให้ร่างบางกัดฟันแน่น เมื่อนิ้วของร่างสูงควานเข้าไปรอบๆช่องทาง

“อ้า...อา...อ๊ะ” ร่างบางกระเถิบหนีด้วยความเสียวซ่านที่ร่างสูงได้มอบให้ แต่มือที่ชุ่มโชกไปด้วยเจลก็รั้งสะโพกเขาเอาไว้ ก่อนจะใช้แก่นกายที่แข็งชูชันถูไถช่องทางที่แดงระเรื่อจากการสอดใส่

“ทำแบบนี้ได้อารมณ์ดีนะ เมียจ๋า” ผมแทบร้องไม่เป็นภาษาเมื่อแก่นกายแข็งแกร่งนั้นแทรกเข้าไปในช่องทางคับแน่นอย่างแรงจนเข้าไปสุดโคน

“อึก...โอ๊ย!” ความเจ็บแปลบแล่นริ้วเข้ามาหยาดน้ำอุ่นไหลทะลักจากดวงตา แต่ร่างสูงไม่สนใจกับแหย่คนตรงหน้าเล่น

“อา...อย่าตอดแรงแบบนี้สิ...คงยังไม่เคยมีใครแตะต้องเมียของผมใช่ไหม...”

“อ๊า...!” เสียงครางหวานดังขึ้นยามที่ร่างสูงกระแทกกายอย่างกระหน่ำ

“อ๊าๆ...อา...อ๊า” ผู้รุกรานเคลื่อนกายอย่างดุเดือด พรมจูบที่ซอกคอขาวๆพลางสอดแทรกแก่นกายอย่างมันในอารมณ์ ตรงข้ามกลับผู้ถูกรุกราน แม้เสียงครางจะบ่งบอกถึงความเสียวซ่าน แต่น้ำตาที่ไหลริน บ่งบอกถึงความเจ็บใจของร่างบางได้เป็นอย่างดี

“อ๊ะ...อ้าส์” มือของร่างบางจิกหมอนไว้แน่น เมื่ออารมณ์ใกล้ถึงจุดสุดยอด

“อือ...จะออกแล้ว” ร่างสูงกระแทกร่างกายรุนแรงยิ่งขึ้น มือหนาเอื้อมไปจับแก่นกายของร่างบางที่ตอนนี้มีน้ำไหลเยิ้มออกมาแล้วจัดการรูดขึ้นลงตามจังหวะ

“อ้า…!” น้ำสีขาวขุ่นของร่างบางถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมกับเสียงกรีดร้อง ร่างสูงยังคงค้างแก่นกายไว้แบบนั้น...แม้ร่างบางจะถึงแล้ว...แต่ร่างสูงยัง

“อื้อ...น้ำของเมียนี้อร่อยจริงๆ อร่อยกว่าของผู้หญิงเยอะเลย...” นิ้วเรียวปาดน้ำรักเข้าปากอย่างไม่รังเกียจ ร่างบางหอบหายใจอย่างอ่อนแรงพลางเหลือบมองไปยังแก่นกายที่แข็งแกร่งที่ยังเชื่อมกับเขาไว้อยู่ ราวกับรู้ใจร่างสูงขยับแก่นกายแข็งแกร่งนั้นอีกครั้ง

“อ๊ะ ไม่ๆ...ไม่เอาแล้ว!!”

“อะไรกัน...เมื่อกี้ยังมองของผัวตาไม่กระพริบเลยนะ...” ดวงหน้าขาวแดงระเรื่อได้ใจแต่คิดเจ็บใจตัวเองที่ปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือคิด แก่นกายที่พึ่งได้รับการปลดปล่อยกับตั้งชูชันขึ้นมาอีกครั้งอย่างไม่มีสาเหตุ ร่างสูงยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นว่ายายังคงออกฤทธิ์

“ทะ...ทำไมกัน!”

“เด็กมักมาก...ไม่รู้จักพอสินะ”

“อึก...” ผมหลบแววตาคู่นั้นเพื่อไม่ให้ตัวเองหลงใหลคนตรงหน้า ร่างสูงกระแทกกายอีกครั้ง ผมได้แต่ปล่อยให้อารมณ์พาไปตามการชักจูงของร่างสูงอย่างไร้การขัดขืน...เสียงครางระงมดังลอดออกจากห้องอย่างต่อเนื่องไม่มีท่าทีจะหยุด แม้จะผ่านไปกี่ชั่วโมงก็ตาม...

.

Part 4

ภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กถูกปิดด้วยม่านจนมืดสนิทไปทั่วห้อง ได้แต่อาศัยแสงไฟสีส้มอ่อนสบายตาจากโคมไฟที่หัวเตียงเท่านั้น ร่างสูงลุกออกจากเตียงเมื่อได้ยินเสียงมือถือคู่กายแล้วกลับมานั่งลงที่ขอบเตียงอีกครั้ง

“ไงเคม...เออ กูสบายดี...ปล่อยแล้ว...” นัยน์ตาสีเทาของเขาเหลือบไปมองร่างบางที่ถูกมัดแขนทั้งสองติดกับหัวเตียง ขาทั้งสองแยกจนกว้างอย่างน่าเกลียดเพราะช่องทางนั้นมีสิ่งแปลกปลอมสั่นไหวบวกกับน้ำกามของร่างสูงที่หลั่งไหลออกจากช่องทางอยู่ตลอดเวลา ส่วนอ่อนไหวของร่างบางเยิ้มไปด้วยน้ำสีขาวขุ่นที่ปลดปล่อยมาหลายครั้ง ตอนนี้สั่นระริกด้วยความเสียวซ่านหากแต่มีเชือกผูกมัดไม่ยอมให้เขาไปง่ายๆ ได้แต่เพียงส่งเสียงครางเบาๆให้อีกฝ่าย ร่างสูงยิ้มที่มุมปากก่อนจะรีบพูดตัดบทคนในสายไป

“จะมาที่นี้เหรอ...ไม่ต้องหรอก...ไว้กูไปหามึงเอง...บาย!” ร่างสูงโยนมือถือของเขาไปอย่างไม่ใยดีแล้วเริ่มบรรเลงบทรักที่ไม่มีวันจบต่อกับร่างบางอย่างร้อนแรงอีกครั้ง

……………………………..

“ตู๊ด...ด” หลังจากที่คนปลายสายเล่นตัดบทไม่ยอมให้เขาไปหา ก็นึกหงุดหงิดอยู่ในใจ เดี๋ยวนี้มันไม่ยอมออกนอกบ้านเลยแม้แต่น้อย ทั้งๆที่บอกว่าปล่อยเด็กคนนั้นไปแล้ว แล้วที่แปลกไปกว่านี้ไม่ยอมออกไปล่าสาวๆเหมือนที่เคยทำอยู่ทุกๆวัน นี้ก็สองอาทิตย์แล้วสินะที่เขาไม่ได้เจอกับไอ้เพื่อนบ้านี้เลย เคมทิ้งลงบนโซฟาอย่างอ่อนล้า หลังจากที่ทำกิจกรรมทำสาวสวยสุดเซ็กซี่แถวย่านโสเภณี (ผมป้องกันทุกครั้งนะ - -) แถมยัยพวกนั้นยังเสนอตัวฟรีๆ เมื่อเห็นเขาไม่ต้องเปลืองแรงไปหาในรถไฟเหมือนแต่ก่อนเลย

“เฮ้อ...เซ็งหวะ” ถ้าหากผ่านไปอีกอาทิตย์เจ้าแซมนั้นยังไม่โผล่หัวมาอีกคงต้องแอบไปเยี่ยมมันซะแล้วสิ...หรือว่ามันจะแอบกั๊กเด็กนั่นเอาไว้นะ...แต่ช่างเถอะ....ไม่เห็นจะมีข่าวเด็กหายเลยนิ....อย่าไปสนใจเลย เก็บแรงไว้ต่อพรุ่งนี้ดีกว่า....

กลับมาทางด้านของแซม...หลังจากที่เสร็จกิจกรรมอันแสนหอมหวานก็ปลดพันธนาการที่ข้อมือของร่างบางออก ก่อนจะช้อนตัวขึ้นอย่างง่ายดายเพื่อพาไปชำระร่างกาย ภายในห้องน้ำสีขาวสะอาดตาแสงไฟจากหลอดตะเกียบสว่างไปทั่วห้องทำให้เห็นร่างของร่างบางที่ตอนนี้มีแต่รอยแดงเป็นจ้ำๆ ไปทั่วทุกซอกทุกมุมตั้งแต่ซอกคอขาวๆจรดปลายเท้า..แซมวางร่างบางลงให้นอนอยู่ในอ่างก่อนจะค่อยๆเปิดน้ำให้ไหลสัมผัสกับร่างกายอย่างช้าๆ ร่างบางในตอนนี้แทบไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออยู่เลยตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมาแทบไม่ได้สัมผัสกับพื้นผิวเลยด้วยซ้ำ ได้แต่ให้ร่างสูงอุ้มไปอาบน้ำให้กับทำกิจกรรมบนเตียงเท่านั้น...

“ดะ...ได้โปรด...ปล่อยผม...ไป” ไม่รู้ว่านี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เขาพูด แต่ก็ไม่ทำให้ร่างสูงคิดที่จะปล่อยไปเลยแม้แต่น้อย แถมยังอยู่ติดเขาแทบทุกเวลาเหมือนปลาท่องโก๋...

“ผมกำลังอารมณ์ดี...อย่าทำให้เซ็งสิ” ร่างสูงตีน้ำในอ่างเล่นให้กระเด็นโดนหน้าของร่างบางอย่างจงใจ

“แล้ว...เมียที่รักของผมนี้...ชื่ออะไรเอ่ย” ผมหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า และขี้เกียจตอบ ทำให้ร่างสูงที่รอคำตอบทำแก้มป่องอย่างกับเป็นคางคูมใส่ผม...ช่างมัน...สิ

“อะไรว้า...กระแทกกันมาหลายวัน ดูดจนมังกรของเมียผมแดงจนน้ำเยิ้ม แต่ก็ยังไม่รู้จักชื่อเมียสุดที่รักเลย ผัวแซมคนนี้เหงาใจจริงๆ” แต่ละคำที่พูดแทบทำให้ผมอายจนอยากมุดเข้าไปในกองขี้ = = แต่ที่จริงผมก็พึ่งจะรู้ว่าไอ้โรคจิตนี้ว่าชื่อไอ้ แซม ...มันบอกผมเอง ทั้งๆที่ผมไม่ได้ถาม...ช่างเหอะ...ตอนนี้ผมอยากจะหลับเหลือเกิน...ปวดก้นชิบ...

“เฮ้ย...อย่าลงมานะ” แต่ช้าไปเสียแล้ว แซมแทรกตัวเข้ามานั่งในอ่างที่แคบยิ่งทำให้แคบเข้าไปใหญ่ นัยน์ตาสีเทาสงสัญญาณแปลกๆมาให้กับผม...อีก...แล้วเหรอ! ผมตะเกียดตะกายพยายามขึ้นจากอ่างแต่ก็ถูกจับเอวไว้แน่น

“อย่าหนีสิ...เกียว”

“เอ๊ะ? นายรู้...แล้วจะมาถามบ่อยๆทำซากอะไรกัน...” ผมกระพริบตาปริบๆ จนร่างสูงขยี้หัวด้วยความหมั่นไส้

“เป็นผัวทั้งทีไม่รู้ก็เสียชื่อหมดสิ” แซมฝังจมูกเข้าที่แก้มขาวๆทั้งสองสลับไปมาจนแดงระเรื่อ ริมฝีปากของร่างสูงโน้มเข้าหาซอกคอขาวๆอีกครั้ง

“คุณเป็นของผม...” เสียงดังจ๊วบจาบดังขึ้นเป็นระยะจากการทำรอยของร่างสูง เกียวได้แต่หลับตาด้วยความเสียวซ่าน เมื่อมือของร่างสูงได้กอบกุมส่วนที่อ่อนไหวของเขาอีกครั้ง แล้วขยับขึ้นลงตามจังหวะอย่างบ้าคลั่ง ขาทั้งสองของเขาแยกออกกว้างเมื่อรู้ถึงสิ่งที่แข็งขึงบริเวณช่องทาง

“อะ...อ๊า” ช่องทางที่เบิกทางเอาไว้แล้วเมื่อไม่กี่นาทีมานี้ ทำให้ร่างสูงแทรกเข้าไปอย่างง่ายดาย แต่สำหรับคนที่ถูกกระทำกลับกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

“โอ๊ย!! เจ็บ...ฮือๆ” ใบหน้าของร่างบางถูกอาบไปด้วยน้ำตาที่ไหลพรากอย่างต่อเนื่อง แต่ร่างสูงไม่สนใจยังคงขยับแก่นกายในช่องทางที่ฟืดและตอดรับได้ดีเยี่ยมจนครางออกมา

“อ่าห์ เยี่ยมจริงๆ...อ๊า” เสียงเนื้อกระทบใต้ผิวน้ำยิ่งทำให้ร่างสูงมีอารมณ์มากยิ่งขึ้น นิ้วเรียวของร่างบางจิกเข้าที่ขอบอ่างอย่างแรง เพื่อระบายความเจ็บปวด ไม่มีเสียงครางใดๆออกจากร่างบาง จนร่างสูงต้องหันมามองด้วยความแปลกใจ...

“อะไรกัน...สลบแล้วเหรอ” ร่างสูงค่อยๆถอนแก่นกายออกอย่างเสียดาย...ทั้งวันแล้ว...คงจะเหนื่อยให้พักๆหน่อยก็แล้วกัน แซมอุ้มร่างบางที่หมดสติขึ้นแล้ววางลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล

“เฮ้อ...” แซมนั่งลงข้างๆเกียว นิ้วเรียวยาวลูบไล้ไปทั่วใบหน้าแล้วมาหยุดที่ริมฝีปากที่เคยมีสีชมพูแต่ตอนนี้กลับแห้งผากไม่เหมือนคราวที่มาอยู่ใหม่ๆ

“เฮ้อ...กูทำอะไรลงไปเนี้ย…เด็กคนนี้พึ่งจะอายุสิบห้าเองนะ” แซมหยิบของในเก๊ะมาดู มันเป็นบัตรนักเรียนของร่างบางที่นอนอยู่ข้างๆเขา แต่ในรูปดูแล้วสดใสมากกว่าตอนนี้เสียอีก...เฮ้อ ดูๆไปก็น่าสงสารเหมือนกัน...

“ฮือๆ...พี่จิน...ผมคิดถึงพี่” ร่างสูงหันไปมองคนละเมอที่ตอนนี้ใบหน้านองไปด้วยน้ำตา นั้นทำให้ความรู้สึกหึงหวงเข้ามาแทนที่ความสงสาร แซมคว้าโคมไฟที่ตั้งไว้อยู่ตรงหัวเตียงปาออกไปอย่างสุดแรงจนแตกไม่มีชิ้นดี ภายในห้องที่มืดอยู่แล้วก็ยิ่งมืดเข้าไปอีกแต่ก็ยังคงมองเห็นเพราะอาศัยไฟจากห้องน้ำ แซมเดินตรงเข้าไปที่กองเศษกระจกแก้วนั้นแล้วหยิบเศษแก้วชิ้นใหญ่ขึ้นมา นัยน์ตาสีเทาหันมามองร่างบางที่ตอนนี้เริ่มรู้สึกตัวอีกครั้ง...ความคิดชั่วร้ายก็แล่นเข้าเพียงเพราะความหึงหวง…ในเมื่อเกียวคิดถึงคนอื่นที่ไม่ใช่เขา...ก็อย่ามีชีวิตอยู่ต่อไปอีกเลย!!

“อะ...อะไร…” ผมมองร่างสูงที่ถือเศษกระจกหรือแก้วในมือ...ขนาดมันใหญ่ปลายก็แหลมโดนแทงทีคงไส้ไหลแหง...ผมเห็นมันย่างก้าวเข้ามาหาผมอย่างช้าๆจนน่ากลัวหัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อร่างสูงนั่งลงข้างๆกับผมพร้อมกับความเย็นวูบที่ต้นคอถึงแม้จะกลัวมากแค่ไหนก็ไม่มีเรี่ยวแรงเหลือเลย

“เกียวรู้รึเปล่า...” ปลายแหลมของเศษแก้วกรีดที่ต้นคอขาวๆของผมเบาๆจนเลือดไหลออกมาเล็กน้อย หัวใจดวงน้อยๆของผมเต้นถี่ด้วยความกลัวจับใจได้แต่สวดภาวนาหวังว่ามันคงจะไม่ฆ่าผมซะก่อน

“ว่าผม...เวลาหึงจะอารมณ์ร้ายแค่ไหน” กูจะรู้ไหม...ปกติมึงก็เอาแต่...กู...ไม่เห็นจะอารมณ์เสียที่ไหนเลยนิ...แล้วจะหึงไรอีก...ผมได้แต่คิดในใจพลางหลบตาสายตาคู่นั้น

“เงียบแบบนี้มันทำให้ผมอารมณ์เสียนะ!” ร่างสูงกดแรงที่ปลายนิ้วทำให้เศษแก้วบาดลึกเข้าไปอีกจนผมร้องแทบไม่เป็นภาษา

“โอ๊ย! เจ็บนะ...อึก” นัยน์ตาสีเทานั้นสะกดคำพูดผมให้จมหายไป...มีเพียงแต่ความเงียบกับนัยน์ตาคู่นั้นที่จ้องมองผม...ทำไมกันนะ...เวลาจ้องมองดวงตาคู่นี้ทีไรถึงทำให้เขาหลงใหลมันเหลือเกิน ร่างบางเหม่อมองจนร่างสูงนึกแปลกใจ...ทุกๆครั้งที่เขาโกธรมักจะทำไรอย่างลืมตัว ทำให้เขาไม่ค่อยจะมีเพื่อนๆมากนัก...มีเพียงแต่เคมกับคนตรงหน้าเท่านั้น แถมยังมองเขาตาไม่กระพริบเสียด้วย เมื่อร่างสูงใจเย็นขึ้นกว่าเดิมก็ลดมือลง นิ้วเรียวปาดเลือดที่ไหลอย่างเบามือเพราะกลัวร่างบางจะเจ็บ

“อ๊ะ เอ๊ะ??” ผมรู้สึกตัวอีกทีเมื่อนิ้วของร่างสูงค่อยๆเช็ดเลือดที่ต้นคอให้ผมอย่างเบามือ...อะไรวะ...เมื่อกี้จะฆ่าเอาเลือดกู....นี้เจือกเช็ดเลือดให้กูอีกเรอะ ทั้งๆที่ในใจคิดแบบนั้นแต่หัวใจที่เต้นถี่ นี้มันอะไรกันน่ารำคาญชะมัด...

“ผมขอโทษ...คุณเจ็บไหม”ผมเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วกระพริบตาปริบๆ...นี้กูฝันไปเหรอวะไอ้โรคจิตนี้มันขอโทษกู ฮ่าๆ …

“ไม่...ไม่เป็นไร” ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นพร่า น้ำตาก็ดันจะพาลไหลขึ้นมา ก็ว่า...ทำไมผู้หญิงส่วนใหญ่ทำไมชอบร้องไหร้กันนัก มันเป็นสัญชาตญาณในการแหลนี้เอง - - ผมสะอื้นน้อยๆจนไหล่บางๆสั่นระริก ดูเหมือนจะได้ผลไอ้แซมโรคจิตนั้นทำหน้าตาเอ๋อชิบหาย แถมยังขอโทษเสียยกใหญ่...

“ผมขอโทษ...ผมสัญญาจะไม่ทำอีกแล้ว...ได้โปรดหยุดเสียที” แขนแกร่งรวบตัวผมให้เข้าหาแล้วปลอบประโลมด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนผิดกับตอนนั้น ผมก็ได้แต่ใจอ่อนกอดร่างสูงกลับอย่างไม่มีทางเลือก...พลางแอบเช็ดเลือดที่คอเข้ากับเสื้อของร่างสูงซะเลย

“ขอผมอยู่คนเดียวได้ไหม” ผมถามขณะที่ยังอยู่ในอ้อมกอด ร่างสูงก้มมามองหน้าผมแล้วฉีกยิ้มกว้างจนดูตลก

“หายโกธรผมแล้วนะ เมียจ๋า...งั้นเดี๋ยวผมไปหาของว่างให้กินนะ” ไอ้อาการทะเล้นตามแบบฉบับนายแซมกลับมาอีกครั้ง แต่ก็ลดความหื่นลงไปได้เยอะทีเดียว ผมรู้สึกโล่งใจ...วันนี้ก็รอดแล้วสินะ เฮ้อ...ทันทีที่แซมออกจากห้องไปผมก็ได้แต่นอนแผ่หลาบนเตียงอย่างเซ็งๆ...

“กี่วันแล้วนะ...ที่มาอยู่ที่นี้” ผมได้แต่ปลง...ไม่มีทางที่คนในครอบครัวจะสนใจกับการหายตัวของผมหรอก คงมีแต่พี่จินที่คอยเป็นห่วง...ผมคิดถึงพี่จังเลยฮะ...

“ฮึย! เจ็บๆ” ทันทีที่พยายามลุกจากเตียงแผลที่ช่องทางก็กำเริบขึ้นมาอีกครั้ง...หนอย มันเล่นซะระบบหมดเลย ผมมองเห็นมือถือของนายแซมนั้นว่างไว้อยู่ที่ห้องน้ำถ้าดูไม่ผิด หวังว่าคงไม่เสียเที่ยวนะ...

“ตุ๊บ! โอ๊ย! ซี๊ด” เมื่อขาทั้งสองแตะพื้นเข่าของผมก็เล่นหมดแรงเอาดื้อๆ จนก้นที่ไม่หายดีกระแทกเข้ากับพื้นแข็งๆเข้าอย่างจัง โฮๆ T.T เจ็บสุดๆขนาดไปเย็บแผลยังไม่เจ็บขนาดนี้เลย แง้ๆ

“โฮๆ ทำไมมันเจ็บอย่างนี้นะ!! T_T” ในที่สุดผมก็ตะเกียดตะกายกลับขึ้นบนเตียงอีกครั้ง ดีนะที่เตียงมันอยู่ไม่สูงมากนักจากพื้นผมเลยปีนได้ง่ายหน่อยแผลที่เกือบปิดสนิทดันปริขึ้นมาอีกจนมีเลือดซึมๆเล็กน้อย ผมลองแตะที่ช่องทางแล้วมองเลือดที่เป็นก้อนเล็กๆบนนิ้วด้วยความขยะแขยง

“ก้นก็เลือด คอก็เลือด ฮือๆ” ผมได้แต่นอนแหกปากร้องอย่างกับเด็กอนุบาลหวังว่าไอ้แซมบ้านั้นจะขึ้นมาทำแผลให้ผมแทน ไปหาของว่างให้กิน แค่เห็นก้อนเลือดกูก็กินไม่ลงละ โอ๊ก! ~ ผมได้ยินเสียงเคาะดังๆที่หน้าประตูพร้อมกับร่างสูงของชายหนุ่มแปลกหน้าที่ผมไม่รู้จัก

“หวัดดีเว้ยแซม กูเคมเพื่อนรักเองพว… เฮ้ย! ทำไมนายมาอยู่นี้”

Part 5

“หวัดดีเว้ยแซม กูเคมเพื่อนรักเองพว… เฮ้ย! ทำไมนายมาอยู่นี้”

ผมหันไปมองตามเสียงนั้น...เอ๊ะ? ไมมันดูคุ้นๆหน้ายังไงก็ไม่รู้เลยแฮะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง ผมเพ่งมองท่ามกลางความมืด...ไอ้นี้...มันพวกเดียวกับที่ลักพาตัวเขานี้หว่า T.T ถึงแม้จะแกล้งสลบไปก็เถอะแต่ยังพอมีสตินิดนึงก่อนจะสลบไปจริงๆ - -

“มึง!! เป็นพวกเดียวกับไอ้แซมนั้นใช่ไหม”ผมกระชับผ้าห่มมาคลุมร่างกายเอาไว้ ตอนนี้ร่างกายมีแต่รอยแดงเป็นจ้ำๆไปหมดขืนโดนเห็นขึ้นมามันเกิดอารมณ์ขึ้นมา ก็ซวยหมดพอดี

“ใจเย็นๆ...ผมนึกว่าแซมมันจะปล่อย นายไปแล้วซะอีก”ร่างสูงพยายามเดินเข้ามาใกล้ๆเพื่อดูอาการ...โดนกักมาตั้งสองอาทิตย์เขาเป็นห่วงคนตรงหน้าจริงๆว่าจะเป็นอะไรไปรึเปล่า ไอ้แซมมันยิ่งโรคจิตและซาดิสเสียด้วย

“งั้นมึงก็พากูออกจากที่นี้สิเว้ย”ร่างบางยิ่งโวยวายเข้าไปใหญ่ และเริ่มปาข้าวของที่อยู่ใกล้มือรวมกระทั้งเศษแก้ว

“เฮ้ย!! อันตรายนะ อึ้ย! อย่าปาของแหลมคมสิ”เคมหลบได้อย่างหวุดหวิดแล้วใช้มือคลำที่ตามผนังเพื่อหาสวิทซ์ไฟพลางหลบสิ่งของไปด้วย แต่น่าแปลกที่คลำหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ...ปกติห้องนอนมันมีสวิทซ์ไฟไม่ใช่เรอะไงวะ หายไปไหนหมดวะเนี้ย!

“แฮ่กๆ โอ้ย! เจ็บๆ”ดันขยับตัวมากไปหน่อยเลยกระเทือนที่แผลช่วงล่างอีกแล้ว ผมนอนโอดครวญด้วยความเจ็บปวดยิ่งปล่อยไว้นานก็ยิ่งเจ็บ ไอ้แซมบ้านั้นก็มาช้าเหลือเกินเจ็บจะตายอยู่แล้วเว้ย
“นาย...เป็นอะไรรึเปล่า”สายตาในตอนนี้เริ่มชินกับความมืดเลยทำให้ผมเห็นลางๆ เจ้าเด็กนั้นนอนแผ่หลาบนเตียงอย่างอิดโรยราวกับคนป่วย

“อย่ามายุ่ง เพราะนาย!! เลยทำให้ฉันเป็นแบบนี้”

“โอเคๆ ผมผิด...แต่ตอนนี้ให้ผมดูแผลคุณก่อนได้ไหม”เคมพยายามที่จะพูดให้สุภาพเพราะร่างบางนั้นไม่ยอมฟังเหตุผลเลย แต่ก็ยอมให้เขาเข้ามาดูแผลเพราะความเหนื่อยล้า เคมดึงผ้าห่มออกแล้วหันไปพูดกับร่างบางอีกครั้ง

“เอ่อ...ขอดูแผลนะ”ร่างสูงบอกให้ร่างบางนอนหงายหลังจากนั้นก็ใช้มือดันขาให้แยกออกจากกันอย่างช้าๆ ช่องทางที่เปราะเปื้อนไปด้วยเลือดและน้ำสีขาวขุ่นไหลปนกันจนน่ากลัว เคมถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางคิดในใจ...ไอ้เวรพรากผู้เยาว์แถมยังทารุณอีก คราวนี้เดือดร้อนถึงพ่อมันอีกแหง

“อย่ามองแบบนั้นสิ...”

“ผมจะไปหาอะไรเย็นๆมาทาให้นะ”ร่างสูงนั้นเดินหายลับเข้าไปในห้องน้ำก็กลับมาพร้อมกับหลอดยาหรืออะไรสักอย่าง

“เอาหมอนหนุนหลังหน่อยนะ...ผมจะได้ทาสะดวก”เกียวทำตามอย่างว่าง่ายแต่ยังไม่วายที่จะบ่นพึมพำ เมื่อเห็นว่าก้นยกขึ้นสูงจนเห็นช่องทางเด่นชัด เคมก็บรรจงบีบของเหลวลงที่นิ้วกลาง (ทำไมไม่เป็นนิ้วอื่นเนอะ - - : คนเขียน) แล้วประชิดตัวเข้าใกล้กับเกียว

“เจ็บนิดนึงนะ..อดทนหน่อยละกัน”ร่างสูงค่อยๆดันนิ้วเข้าไปอย่างช้าๆ ร่างบางถึงกับเม้มปากด้วยความเจ็บปวด เมื่อเคมสอดนิ้วเข้าไปก็เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ...ทำไมมันช่างอ่อนนุ่มและรู้สึกแปลกๆอะไรแบบนี้นะ...รู้สึกดีกว่าทำกับพวกผู้หญิงนั้นอีกเป็นร้อยเท่าเลย...นิ้วเรียวยาวคว้านรอบๆช่องทางแล้วเผลอดันเข้าไปจนสุดนิ้วอย่างลืมตัว
“อ๊ะ...อา ตรงนั้น”เกียวครางออกมาอย่างลืมตัว เคมถึงกับหน้าแดงขึ้นมา...เมื่อช่องทางนั้นเริ่มตอดนิ้วของเขาถี่ขึ้นเรื่อยๆ...นี้ขนาดเข้าไปนิ้วเดียวเองนะ...ตอดดีชะมัดเลย

“คงจะต้องทาเยอะๆหน่อยละนะ...”เคมถอนนิ้วออกมาอย่างเสียดาย ความรู้สึกอบอุ่นยังติดที่นิ้วอยู่...ด้วยความสงสัยว่าจะใส่ไปได้สักเท่าไหร่ ทำให้เคมบีบของเหลวใส่นิ้วทั้งสองแล้วกลับเข้าไปอีกช้าๆ

“อ๊า อ๊า อ๊ะ”ผมครางขึ้นมาอีกครั้ง...ถึงแม้ในใจจะอายและพยายามปฏิเสธความรู้สึกเสียวซ่าน แต่ร่างกายกลับซื่อตรงเสียจนน่าตกใจ...ปล่อยไปตามเวรตามกรรมก็แล้วกัน

“เอื้อก...”เคมกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากเมื่อเห็นส่วนที่อ่อนไหวสั่นระริกแล้วค่อยๆตั้งจนชูชันขึ้นมาน้ำใสๆเริ่มไหลเยิ้มออกมาจนร่างสูงเริ่มอดใจไม่ไหว มือที่ยังว่างก็จับเข้าที่ส่วนอ่อนไหวอย่างกล้าๆกลัว...เริ่มเข้าใจความรู้สึกของแซมแล้วสิ...ว่าทำไมติดใจเด็กคนนี้นักหนา ก็เล่นยั่วเสียจนเขายังทนไม่ไหวขนาดนี้เลย...

“ทะ...ทำอะไร อย่านะ”ร่างบางหายใจถี่ด้วยความตื่นเต้น (อ้าว...) เมื่อใบหน้าของร่างสูงโน้มเข้าใกล้กับส่วนอ่อนไหว ลมหายใจร้อนๆปะทะเข้ากับแก่นกายที่สั่นระริกจนร่างบางถึงกับหลับตาเตรียมรับความเสียวซ่าน นิ้วเรียวที่ช่องทางนั้นดันเข้ามาลึกมากจนผมรู้สึกอึดอัดที่ท้องน้อย ขณะที่ปลายลิ้นของร่างสูงก็ตวัดส่วนอ่อนไหวอย่างหิวกระหาย

“พอก่อน...ยะ...หยุดเถอะ”

“ผมยังทายาให้คุณไม่เสร็จเลยนะ”ร่างสูงผละออกจากแก่นกายที่ชุ่มไปด้วยน้ำอย่างเสียดายพลางถอนนิ้วทั้งสองออกจากช่องทาง

“...อย่า!! ไม่เอาอย่านะ”ทันทีที่เห็นร่างสูงงัดแก่นกายแห่งความเป็นชายขึ้นมาร่างบางก็เริ่มดิ้นอย่างตื่นกลัว...ขนาดมันใหญ่ซะจนน่ากลัว...มากกว่าของแซมอีกด้วยซ้ำ...โดนเสียบเข้าไปไม่ไหวแน่ๆ ร่างสูงบีบของเหลวเข้าที่แก่นกายแล้วชโลมไปทั่วก่อนจะแยกขาของร่างบางให้กว้างมากขึ้นแล้วป้ายของเหลวที่ช่องทางอีกครั้ง

“เรามาทายากันให้เสร็จๆเลยดีกว่าเนอะ...”เคมจ่อแก่นกายเข้าที่ช่องทางแล้วค่อยๆดันแก่นกายเข้าไปอย่างยากลำบาก...ข้างในนี้มันตอดถี่มากๆ สาวๆยังเทียบไม่ติด ถึงแม้จะมีของเหลวมาชโลมอยู่ไปทั่วแต่ก็ยังขยับไม่ค่อยได้ มือที่ว่างของร่างสูงหันไปหยอกเย้ากับส่วนที่อ่อนไหวของร่างบางแทนเพื่อผ่อนคลาย

“อะ อ้า อืม อ้า”เสียงร้องเริ่มกระเส่าเมื่อส่วนที่แข็งแกร่งเริ่มขยับจนมิด หยาดน้ำตาเริ่มไหลจากดวงตาคู่สวยอีกครั้ง

“อืม...ทำไมคับแบบนี้นะ...ไอ้แซมคงไม่ค่อยเล่นกับนายละสิ”ผมได้แต่ครางเสียงหวานออกไป...สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการโยกนี้สินะ...เฮ้อ...ชีวิต...อ๊ะ

“ครางดังๆหน่อยสิ ให้ผมได้ยินชัดๆ”ร่างสูงจิกเข้าที่ผมอย่างแรงแล้วโน้มตัวลงกดริมฝีปากเข้ากับผม เรียวลิ้นที่ช่ำชองจู่โจมลิ้นของผมอย่างดุเดือดจนเกิดเสียงดังไปทั่ว

“อื้อ อืม อือ...”เสียงดัง กึกๆ ดังเข้าโสตประสาทผมอย่างชัดเจน...ความรู้สึกร้อนๆที่ช่องทางเริ่มทวีคูณมากยิ่งขึ้น ส่วนที่อ่อนไหวของผมยังคงโดนจู่โจมอย่างไม่หยุดยั้งจนน้ำขาวขุ่นไหลทะลักออกมาเปราะเปื้อนไปทั่วเสื้อผ้าของร่างสูง เขาผละริมฝีปากออกแล้วหันมามองผลงานตัวเอง

“หมดแรงแล้วเหรอ ผมยังไม่ทันได้ทำไรเลยนะ”ร่างสูงขยับสะโพกอีกครั้งแต่คราวนี้ร่างสูงจับร่างบางให้นอนตะแคงแล้วจับขาข้างซ้ายขึ้นพาดไว้บนบ่าของเขา ความรู้สึกเจ็บปวดที่ช่องทางตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่าน ร่างสูงเริ่มขยับแก่นกายอีกครั้งและท่านี้ยังทำให้เขาใส่ได้ลึกกว่าเดิมแล้วขยับได้สะดวกกว่าเมื่อกี้เยอะ

“อ๊ะ...อา...อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ...อ้า!!”เสียงครางที่ร้องออกมาอย่างกระเส่าสมสุขขนาดไหนร่างสูงก็ยิ่งประเคนความเร้าร้อนในจังหวะร้อนแรงตอบแทนเป็นเท่าตัว ร่างบางหันไปสบตาทั้งๆที่ใบหน้าแดงก่ำแม้จะมืดก็ยังสังเกตเห็น เสียงหายใจติดขัดดังขึ้นเป็นระยะจากร่างทั้งสอง

“อึก...อื้อ...”ร่างสูงเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นแล้วกระตุกร่างกายพร้อมๆกับปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าที่ช่องทางนั้นจนไหลย้อนออกมาบางส่วน ร่างบางก็ครางอย่างสุขสมเมื่อได้รับการปลดปล่อยอีกครั้ง ร่างสูงถอนแก่นกายออกจากช่องทาง...ทำซะจนแดงก่ำแบบนี้เลยแฮะ เคมจัดการเช็ดคราบที่เปราะเปื้อนไปทั่วร่างกายให้ตนเองและร่างบางที่นอนแผ่หลา

“รู้ไหม...ทำไมแซมมันถึงไม่ปล่อยนายไป...”

“ทำไม”

“ก็เพราะนายหนะ...หอมหวานมากเสียจนไม่อยากจะปล่อยไปไง”

เคมก้มลงจูบร่างบางอีกครั้งด้วยความเอ็นดู เกียวไม่สามารถปฏิเสธได้...ได้แต่ปล่อยให้คนตรงหน้าทำการรุกล้ำกับร่างกายของตัวเองไปเรื่อยๆ จนไม่สนใจเสียงที่ดังมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ...

แอ๊ดดดด

“เมียจ๋า...ผัวซื้อโจ๊กมาให้แล้วจ...ไอ้สัดเคมมึงทำอะไรเมียกู!!”

พึ่งอ่านได้ พาร์ท2 ผมว่าไอผู้ชายที่มันเก็บเงินค้่ดูนั่นมัน อาเบะ แน่ๆเลยฟ่ะ ยาราไนก๊า 5555+

เอาไอนี่มาฝากลองฟังดู 555

เฮ้ย - -+

อาเบะบ้านไหนเนี่ย = =:;;

ไม่เคนจะเหมือนสักนิดเลย

เหอะๆๆ

อ่านไม่จบตอนก็ .......................

เอ่อ ยังไงถ้าจะเอานิยายของข้าน้อยมาลงละก็

ช่วยลงเครดิตของข้าน้อยไว้หน่อยก็ดีจ๊ะ ^^ ( หรือว่าขอแล้ว แต่ลืมลงเครดิตให้ )

[ By: Writer Sagi ]

ขอเลือดโดยด่วนคร้าบ